Мікалай Халезін: Спектакль надзвычайны, але ён стане феноменам у снежні

10.11.2022 19:51

Пра пастаноўку “Паслядзяцінства” і сапраўднае жыццё падлеткаў распавядае кіраўнік "Свабоднага тэатра".

Artykuł Мікалай Халезін: Спектакль надзвычайны, але ён стане феноменам у снежні pochodzi z serwisu БЕЛАРУСКАЕ РАДЫЁ РАЦЫЯ.

Рэлакацыя, боль, страта дзяцінства… Менавіта гэтым тэмам і прысвечаная пастаноўка “Паслядзяцінства”, якую нядаўна паказалі ў Музеі Вольнай Беларусі. Спектакль заснаваны на рэальных падзеях і распавядае гісторыю 8 падлеткаў. Акцёры – маладыя ўдзельнікі майстэрні „Свабоднага тэатра”.

Пра пастаноўку і сапраўднае жыццё падлеткаў і іх бацькоў наш карэспандэнт паразмаўляла з кіраўніком аб’яднання Мікалаем Халезіным.

РР: Як бы вы прэзентавалі спектакль “Паслядзяцінства”?

Мікалай Халезін: Я б сказаў, што гэта размова пра сучасную Беларусь пра ўзаемаадносіны ўнутры беларускіх сем’яў.

РР: Ставіць спектакль для дзяцей, а дакладней з удзелам дзяцей, гэта складаней, чым дарослыя пастаноўкі?

Мікалай Халезін: Мне гэта нашмат цікавей, таму што гэты спектакль і не для дзяцей, і гэта спектакль і не дзяцей. Яны ўжо не дзеці, я думаю, што яны такія ж як я, толькі старэй. Таму што я ў свае гады перажыў некалькі сусветных катастроф, напрыклад, пандэмію, эміграцыю, вайну ва Украіне. А яны перажылі гэта ў сваім узросце. А розніца ў нас радыкальная. І яны ўжо гэта прайшлі, і яны гатовыя да ўсяго. Гэта іншыя дзеці, гэта іншыя людзі.

На жаль, грамадства развіваецца так, што яно не ўсведамляе, хто гэтыя дзеці. І беларускае грамадства асабліва, таму што беларускае грамадства адстае ад сусветнай канцэпцыі дастаткова доўга і не разумее, што ўсе гэтыя патрыярхальныя мадэлі сем’яў, якія выбудоўваліся на працягу стагоддзяў у Беларусі, гэта ўжо ўсё не працуе. Калі ты гэта не ўсведамляеш, то ты губляеш час.

РР: Ці можна сказаць, што пастаноўка “Паслядзяцінства” – гэта свайго роду таксама тэрапія для акцёраў, якія задзейнічаныя ў ёй?

Мікалай Халезін: З аднаго боку – так, таму што “Свабодны тэатр” займаецца заўжды размовай пра сябе для гледача, і гэта становіцца размовай пра гледача. У гэтым выпадку я ім вельмі зайздрошчу. Я змог казаць пра сябе са сцэны дзесьці там у год сорак, а для іх – гэта дэбют на сцэне. А яны ў дэбюце кажуць не пра абстрактныя паняцці, а пра сябе. І гэта фенаменальна, рэальна фенаменальна.

Тое, што гэты спектакль надзвычайны, так, ён надзвычайны. Але ён стане феноменам у снежні гэтага года, калі ў другім акце сыграюць іх бацькі і адкажуць дзецям.

Я зараз займаюся з імі, з бацькамі, мяне ўражвае на самой справе. Таму што гэта бацькі, якім мы толькі прапанавалі, толькі падумалі пра гэта, каб зрабіць адказ, і яны сказалі: мы ўсе будзем на сцэне, мы скажам, што мы жадаем унутры сям’і камунікацыі. І гэта будзе на самой справе першы вопыт у сусветнай гісторыі, калі дзеці і бацькі выказваюць адно аднаму тое, што яны не ведалі.

Цалкам гутарку слухайце ў далучаным файле: