Ολυμπιακός: Η ξεκάθαρη στόχευση, ο Ελ Αραμπί και ο Κώστας
Σ’ ένα παιχνίδι στο οποίο ο Ελ Αραμπί χάνει δυο ευκαιρίες που σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις τις έχει κάνει γκολ και ο Μασούρας άλλη μια με σχεδόν κενή εστία… είναι δύσκολο να κερδίσεις. Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, αυτήν τη φορά δεν κατάφερε να την κερδίσει την ΑΕΚ, αλλά σε συνδυασμό με την ήττα του ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο ο βαθμός της ισοπαλίας δεν τον χάλασε ιδιαίτερα.
Ο Ολυμπιακός, πάντως, αν και γνώριζε ότι ο ΠΑΟΚ είχε χάσει, δεν φάνηκε να αρκείται στην ισοπαλία και γι’ αυτό ακριβώς εμένα τουλάχιστον με χαλάει η γκρίνια. Ακόμα και στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων η ομάδα έφτασε μια ανάσα από το 2-1 με την ευκαιρία του Τικίνιο, ενώ όλες οι αλλαγές που έγιναν στο β’ ημίχρονο είχαν ξεκάθαρη στόχευση τη νίκη.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι είδαν και δεν τους άρεσε όσοι γκρίνιαζαν για το 1-1. Να έβλεπαν ότι η ομάδα έχει βολευτεί με το Χ και δεν προσπαθεί, άντε να το καταλάβω. Μόνο κάτι τέτοιο δεν συνέβη, όμως.
Όπως και να ‘χει ο Ολυμπιακός απέναντι σε μια ΑΕΚ που είναι πολύ ποιοτική μεσοεπιθετικά, και κατά την προσωπική μου άποψη θα έπρεπε να έχει συγκεντρώσει περισσότερους βαθμούς μέχρι τώρα, ήταν αρκετά καλός και θα μπορούσε να είχε φτάσει στο τρίποντο. Δεν τα κατάφερε κυρίως λόγω των κλασικών ευκαιριών που έχασαν οι Ελ Αραμπί, Μασούρας και Τικίνιο, αλλά και επειδή αμυντικά κοιμήθηκε στο γκολ της ισοφάρισης.
Συμβαίνουν κι αυτά καμιά φορά, αλλά από την στιγμή που η ομάδα το πάλεψε όσο μπορούσε μέχρι το τελευταίο λεπτό, εγώ τουλάχιστον δεν έχω κανένα παράπονο.
Κατά τα άλλα, και μόνο που πάτησε χορτάρι ο Φορτούνης (και σχεδόν με την πρώτη του ενέργεια πήγε να φτιάξει γκολ…) είναι πολύ θετικό για τον Ολυμπιακό. Ο Κώστας με τα καλά του και τα κακά του, είναι ο ποιοτικότερος έλληνας ποδοσφαιριστής και για μένα τουλάχιστον με μεγάλη διαφορά από όλους τους υπόλοιπους. Σίγουρα θέλει ακόμα για να γίνει ξανά ο Φορτούνης που ξέρουμε, αλλά η επιστροφή του ήταν αν μη τι άλλο ενθαρρυντική. Στο χέρι του και στο μυαλό του είναι πλέον τα πάντα.
ΥΓ. Για τα κορίτσια του πόλο που έφτασαν και πάλι στην κορυφή της Ευρώπης και πρόσθεσαν έναν ακόμα διεθνή τίτλο στην τροπαιοθήκη του μεγαλύτερου ελληνικού συλλόγου, θα αναφερθώ αναλυτικά σύντομα. Χαρά, αλλά και… πόνο, μοίρασαν οι κοριτσάρες του Θρύλου. Και χαρά και πόνο.