Οι επιδιώξεις των κομμάτων λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες

Λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες για τις δεύτερες εκλογές μέσα σε ένα μήνα στη χώρα, οι πολιτικοί αρχηγοί κάνουν «ταμείο» της προεκλογικής εκστρατείας και περιμένουν τη λαϊκή ετυμηγορία για να πάρουν τις αποφάσεις τους.

Ο πρώτος, που όπως όλα δείχνουν, θα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης περιμένει μία αυτοδυναμία, και μάλιστα ισχυρή, για να σχηματίσει άμεσα κυβέρνηση και να μην χάσει άλλο χρόνο, σαν αυτόν που χάθηκε – όπως λέει – λόγω απλής αναλογικής.

Ο δεύτερος, δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας, ευελπιστεί να μην υποχωρήσουν περαιτέρω τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να υπάρχει μία δυνατή αντιπολίτευση εντός και εκτός Βουλής, που δεν θα αφήνει ανεξέλεγκτο τον «παντοδύναμο ηγεμόνα» της ΝΔ.

Παράλληλα και ενώ διαμηνύει πως θα είναι και προσωπικά «εδώ» την επόμενη ημέρα, θα είναι δύσκολο να μην αμφισβητηθεί η ηγεσία του μετά από 15 χρόνια και τρεις απανωτές ήττες, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ «πέσει» κάτω από το 18% – γιατί υπάρχουν και τέτοια σενάρια.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης επιδιώκει ξανά διψήφιο ποσοστό για το ΠΑΣΟΚ, κατά προτίμηση μεγαλύτερο από αυτό που πήρε τον Μάιο, και συνεχίζει να δηλώνει πως θα γίνει η αντιπολίτευση στη… θέση της αντιπολίτευσης, αφού αποδίδει τη μεγάλη νίκη Μητσοτάκη στην πολιτική και τα σφάλματα του ΣΥΡΙΖΑ.

Μένει να φανεί, βέβαια, αν το «χτύπημα» Τσίπρα με την υπόθεση του Δημήτρη Μάντζου, θα κοστίσει τελικά στο ΠΑΣΟΚ, τόσο όσο θα ήθελε η Κουμουνδούρου.

Όσο για τον Δημήτρη Κουτσούμπα, που γνωρίζει ότι ο νέος εκλογικός νόμος της ενισχυμένης αναλογικής είναι «άδικος», όπως έχει πει, για τα υπόλοιπα κόμματα πλην του πρώτου, πέρα από τη διατήρηση και, στην καλύτερη περίπτωση, την αύξηση των ποσοστών του ΚΚΕ, έχει το βλέμμα στραμμένο στα εξωκοινοβουλευτικά σχήματα, καθώς οι περισσότερες δημοσκοπήσεις «έδιναν» επτακομματική Βουλή.

Το βλέμμα όλων στους «μικρούς»

Όχι βέβαια ότι η πιθανή είσοδος περισσότερων μικρών κομμάτων στο κοινοβούλιο αφήνει αδιάφορο τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή τον Αλέξη Τσίπρα – αντιθέτως.

Σε ό,τι αφορά τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, ναι μεν το σύστημα της απλής αναλογικής δίνει μπόνους στο πρώτο κόμμα, ωστόσο, όσο μεγαλύτερο είναι το άθροισμα των ποσοστών των κομμάτων που μπαίνουν στη Βουλή, τόσο μικρότερα είναι τα ποσοστά για τα μεγαλύτερα και τόσο λιγότερο άνετη η αυτοδυναμία του νικητή των εκλογών.

Γι’ αυτό, εξάλλου, τις τελευταίες ημέρες της προεκλογικής εκστρατείας, οι πολιτικοί αρχηγοί ακολούθησαν την τακτική τής «πλαγιοκόπησης» των εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων, που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις πετυχαίνουν την είσοδό τους στη Βουλή.

Να θυμίσουμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιτέθηκε σφοδρά στους «ντεμέκ πατριώτες και ντεμέκ πιστούς», με στόχο τα κόμματα στα δεξιά της ΝΔ.

Από την πλευρά του, ο Αλέξης Τσίπρας προειδοποίησε ότι κάθε ψήφος «που δεν θα πάει στον ΣΥΡΙΖΑ ενισχύει μια ανεξέλεγκτη Δεξιά», επιχειρώντας να πείσει τους ψηφοφόρους, αν όχι να επιστρέψουν, τουλάχιστον να παραμείνουν μαζί του – όσοι τον ψήφισαν τον Μάιο.

Πιο ανοιχτά από όλους μίλησε ο Δημήτρης Κουτσούμπας, κάνοντας λόγο για κόμματα «μιας χρήσης, που κάνουν δουλίτσα» – στα οποία ενέταξε από τη ΔΗΜΑΡ (σ.σ. μέλος της Προοδευτικής Συμμαχίας υπό τον ΣΥΡΙΖΑ), Το Ποτάμι και το ΜέΡΑ25, μέχρι την Πλεύση Ελευθερίας και τη «Νίκη» –  πράγμα που σημαίνει λιγότερους κομμουνιστές βουλευτές που θα αγωνίζονται για το λαό εντός και εκτός Βουλής.

Η «σφαγή» των… «μικρών»

Την ίδια στιγμή, τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν το περασμένο διάστημα στην Ελληνική Λύση με τους υποψήφιους βουλευτές της, το γεγονός ότι η Πλεύση Ελευθερίας άρχισε να φυλλορροεί πριν καν μπει στη Βουλή, καθώς και ανάλογα θέματα που παρουσιάστηκαν στη νεόκοπη «Νίκη», με καταγγελίες και παραιτήσεις, έχουν μειώσει τον αρχικό ενθουσιασμό για δυναμική είσοδο – των δύο τελευταίων – στα πολιτικά πράγματα, ή για αύξηση των ποσοστών του κόμματος Βελόπουλου.

Εξάλλου, όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έδειχναν και τους τρεις να καταγράφουν σχεδόν πανομοιότυπα ποσοστά λίγο πάνω από το όριο του 3%, ενώ σε ορισμένες, μάλιστα, η «Νίκη» δεν πετυχαίνει το «θαύμα» της εισόδου στη Βουλή, για το οποίο… προσεύχεται.

Σε κάθε περίπτωση, ειδικά αν σκεφτούμε και τους αποκαλούμενους «Σπαρτιάτες», που εμφανίστηκαν επειδή πήραν τη στήριξη του εγκληματία της Χρυσής Αυγής – τόσος κόπος να τον αποκλείσουμε, για να κάνουμε μια τρύπα στο νερό –  φαίνεται πως η πολυφωνία δεν είναι πάντοτε κέρδος για τη Δημοκρατία.

Χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, ότι η παντοδυναμία του πρώτου είναι και το καλύτερο για τους πολίτες.