Μια πολιτική ειρήνη
Οι ιστορίες που έρχονται στην επιφάνεια με αφορμή την απελευθέρωση των ομήρων από τη Χαμάς είναι συγκλονιστικές. Η Αβιγκάιλ γλίτωσε επειδή το πτώμα του πατέρα της την έκρυψε από τους τρομοκράτες, η Εμιλι ξανάσμιξε με τον πατέρα της που είχε δηλώσει ότι την προτιμά νεκρή παρά αιχμάλωτη των ισλαμιστών, o Νόαμ και η Αλμα έμαθαν μετά το τέλος της περιπέτειάς τους ότι η μητέρα τους είχε σκοτωθεί και ο πατέρας τους αγνοείται. H ανθρώπινη βαρβαρότητα δεν έχει όρια, το ξέρουμε. Οσοι έχουν δει το βίντεο που ετοίμασε ο ισραηλινός στρατός από τις επιθέσεις εκείνης της ημέρας δεν θα ξεχάσουν ποτέ αυτές τις σκηνές. Κυρίως το αίμα, όλο αυτό το αίμα.
Προσωπικά απέφυγα να το δω. Οχι επειδή έχω την παραμικρή αμφιβολία για την αυθεντικότητά του ή την παραμικρή ψευδαίσθηση για την έκταση της φρίκης που μπορεί να προκαλέσει – σκόπιμα, οργανωμένα, σαδιστικά – μια οργάνωση σαν τη Χαμάς. Δεν το είδα για να είμαι σε θέση να εξακολουθώ να σκέφτομαι με το κεφάλι μου και να μη με παρασύρουν το βάρος των εικόνων, η ένταση των κραυγών, η δύναμη των κλαμάτων. Τα παιδιά κλαίνε γιατί δεν καταλαβαίνουν, οι γονείς κλαίνε γιατί καταρρέει ο κόσμος τους, οι θεατές κλαίνε γιατί νιώθουν τον πόνο στο πετσί τους. Αλλά αν δεν πρυτανεύσει η ψυχραιμία, η βία – προϊόν απελπισίας, εκδίκησης, ιδεολογίας, πολιτικών υπολογισμών ή θρησκείας – θα συνεχίσει ακάθεκτη την τυφλή της διαδρομή.
Αυτό που χρειάζεται σήμερα, λένε 15 γάλλοι διανοούμενοι σε ένα κείμενό τους που δημοσιεύτηκε χθες στη Monde, είναι μια επίθεση ειρήνης.
«Καταδικάζουμε τη φρίκη και την τρομοκρατία, με την ίδια χειρονομία όμως καταδικάζουμε την κατοχή, την καταστολή, την αποικιοποίηση, τους εξευτελισμούς που σημειώνονται στα κατεχόμενα εδάφη εδώ και δεκάδες χρόνια», σημειώνουν οι υπογράφοντες, στους οποίους περιλαμβάνονται ο πρώην υπουργός Τζακ Λανγκ, η φιλόσοφος Αβιταλ Ρόνελ, η εκδότρια Ντιάν ντε Σελιέρ, ο πρώην ευρωβουλευτής Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, ο ηθοποιός Σαρλ Μπερλίνγκ, ο ιστορικός Ζαν-Κριστόφ Σαλαντέν. «Η μία φρίκη δεν δικαιολογεί την άλλη».
Οι διανοούμενοι δηλώνουν ότι κλαίνε με τα ίδια δάκρυα και την ίδια ενσυναίσθηση για τα θύματα της Χαμάς και για τα θύματα των τρομερών και δυσανάλογων ισραηλινών βομβαρδισμών. Εκφράζουν την πεποίθηση ότι το Ισραήλ δεν θα αποκτήσει ποτέ ασφάλεια με τη δύναμη ή τη στρατιωτική υπεροχή. Και επισημαίνουν την ανάγκη μιας ειρήνης που δεν θα είναι αγγελική, ανθρωπιστική ή ηθική, αλλά πολιτική, μια ειρήνη που θα προκύψει από διαπραγματεύσεις και θα περιλαμβάνει παραχωρήσεις κι από τις δύο πλευρές που δεν θα γίνουν εύκολα αποδεκτές.
Αυτή την ειρήνη – καταλήγουν – δεν μπορούν να τη συνάψουν οι δύο λαοί μόνοι τους. Πρέπει να τους επιβληθεί από τους διεθνείς θεσμούς και τις κυβερνήσεις, μαζί με εγγυήσεις για την ασφάλειά τους.