Μουσικός πατριωτισμός
H καζούρα άρχισε από νωρίς στα σόσιαλ μίντια και είναι αλήθεια ότι το νομοσχέδιο που κατέθεσε για διαβούλευση το υπουργείο Πολιτισμού την καζούρα αυτή τη ζητάει. Πάρτε τον ορισμό του ελληνόφωνου τραγουδιού, που ξενοδοχεία, καζίνο, εμπορικά κέντρα και χώροι αναμονής μέσων μεταφοράς ή λιμανιών θα πρέπει να παίζουν πλέον σε ποσοστό τουλάχιστον 45%: πρόκειται για «το μουσικό έργο που συντίθεται από μουσική και στίχο, εφόσον το ήμισυ τουλάχιστον της διάρκειάς του καταλαμβάνεται από κείμενο στην ελληνική γλώσσα. Στην έννοια του ελληνόφωνου τραγουδιού συμπεριλαμβάνεται και η ορχηστρική μουσική απόδοση ελληνόφωνου τραγουδιού». Αν το ελληνικό κείμενο δεν πιάνει το ήμισυ για καναδυό μονάδες κόβεται; Η απουσία στίχων συνιστά αμετάκλητη καταδίκη; Οταν λέμε ελληνική γλώσσα εννοούμε κάποιο λεξικό ή περιλαμβάνουμε και την αργκό; Με τις ξενόφερτες λέξεις που εκνευρίζουν τον Μπαμπινιώτη τι γίνεται;
‘Η πάρτε τον μαθηματικό τύπο με τον οποίο υπολογίζεται ο Προσαρμοσμένος Ανώτατος Ημερήσιος Διαφημιστικός Χρόνος: ΠΑΗΔΧ = (Χ)*(1+Π)*1440. Ο χρόνος αυτός θα προσαυξάνεται κατά 5% για όποιους ραδιοφωνικούς σταθμούς που μεταδίδουν σήμερα μερικώς ξενόγλωσσο μουσικό ρεπερτόριο αποφασίσουν μετά την ψήφιση του νόμου να αυξήσουν κατά 20% τα ποσοστά μετάδοσης ελληνόφωνων τραγουδιών. Οι συντάκτες του νομοσχεδίου θα πρέπει να είχαν θυελλώδη κέφια.
Τα πράγματα σοβαρεύουν όμως όταν οι «μορφότυποι» που υποβάλλουν οι έχοντες την εκμετάλλευση των δημοσίων ή ιδιωτικών φορέων δείχνουν μη συμμόρφωση προς τις διατάξεις του νομοσχεδίου: πρόστιμο από 2.000 ως 20.000 ευρώ, ανάλογα με τη «διαπιστωθείσα απόκλιση από το υποχρεωτικό ποσοστό δημόσιας εκτέλεσης».
Το βάρος των λέξεων είναι τόσο έντονο, ώστε αναρωτιέται κανείς γιατί η φιλελεύθερη Λίνα Μενδώνη να θέλει να συνδέσει το όνομά της με ένα σκληρό μέτρο που πιθανότατα θα εκπέσει στο πρώτο ελληνικό ή ευρωπαϊκό δικαστήριο. Ενας λόγος είναι προσωπικός: η υπουργός θέλει να πάρει το αίμα της πίσω για τις επιθέσεις που έχει δεχθεί κατά καιρούς ότι είναι εχθρός του ελληνικού τραγουδιού. Ενας άλλος λόγος είναι πολιτικός: η κυβέρνηση θέλει να τα έχει καλά με τους έλληνες δημιουργούς.
Ο πιθανότερος λόγος όμως είναι η προσπάθεια επίδειξης ενός μουσικού πατριωτισμού, μέσω της αντιγραφής του μοντέλου της Francophonie. Το 1994 επιβλήθηκαν στους γαλλικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς ποσοστώσεις με βάση τις οποίες το 40% των τραγουδιών που μεταδίδονται θα πρέπει να είναι γαλλόφωνα, και τα μισά από αυτά θα πρέπει να ερμηνεύονται από νέα ταλέντα ή να αποτελούν νέες παραγωγές. Οι δικοί μας άφησαν έξω τα νέα ταλέντα, ίσως γιατί θα έπρεπε να επινοήσουν έναν άλλο μαθηματικό τύπο που να τα ορίζει. Σκέφτηκαν όμως να μην περιορίσουν τις ποσοστώσεις στο ραδιόφωνο, αλλά να επιβάλουν το μέτρο ακόμη και στις οπτικοακουστικές και κινηματογραφικές ταινίες που επιδοτούνται από το Δημόσιο: εδώ, το ποσοστό των ελληνόφωνων τραγουδιών θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 70%!
Αλλά, ευτυχώς, είμαστε ακόμη στη διαβούλευση.