Ατυχίες

Δυσκολεύομαι να καταλάβω τον θόρυβο για τη δημόσια αυτοκριτική του Τσίπρα. Τι διαφορετικό είπε ο πρώην πρωθυπουργός από όσα οι κανονικοί άνθρωποι λέγαμε και γράφουμε εδώ και οκτώ χρόνια;

Οτι υπήρξαν παρεμβάσεις της κυβέρνησής του που ήταν (τουλάχιστον) «ατυχείς»; Οτι κάποιοι δικοί του ήθελαν να βγάλουν τη χώρα από το ευρώ; Σιγά την είδηση.

Οτι χρησιμοποίησε η κυβέρνησή του τις τηλεοπτικές άδειες για να ελέγξει την τηλεόραση και την ενημέρωση; Χαίρω πολύ.

Οτι επικαλέστηκαν τις επιχειρηματικές πρακτικές μια φαρμακευτικής εταιρείας για να στείλουν στο εδώλιο δέκα κορυφαία στελέχη της αντιπολίτευσης για «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους»; Χαίρω πολύ ξανά.

Η ίδια η δικαιοσύνη πέταξε στα άχρηστα τις κατασκευές, αρχειοθέτησε τις κατηγορίες και απάλλαξε τους ανθρώπους.

Αλλωστε και οι δυο ατυχείς παρεμβάσεις έχουν εν τω μεταξύ κριθεί τελεσίδικα σε πολλαπλά επίπεδα δικαιοσύνης.

Οι άδειες στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στο Ειδικό Δικαστήριο όπου καταδικάστηκε «13-0» ο τότε υπουργός Παππάς.

Η Novartis στην τακτική δικαιοσύνη και σε ένα άλλο Ειδικό Δικαστήριο.

Τι μπορούσε δηλαδή να πει ο πρώην πρωθυπουργός; Να αναμασήσει τα παραληρήματα του Πολάκη; Είπαμε: αριστερός είναι ο άνθρωπος, δεν είναι σούργελο.

Το ερώτημα όμως για μένα είναι άλλο.

Οταν λέγαμε και γράφαμε αυτά που παραδέχεται σήμερα ο Τσίπρας, τι είχαν γίνει οι κλαπατσίμπαλοι που τώρα κουνάνε το δάχτυλο για την ελευθερία του Τύπου και το κράτος δικαίου; Πού ήταν οι συντάκτες και οι εφημερίδες τους;

Τώρα τους ένοιαξε; Τώρα κατάλαβαν τι  συνέβη; Ή μήπως γεννήθηκαν μετά το 2019 όταν έφυγε η κυβέρνηση με τις «ατυχείς παρεμβάσεις»;

Είναι δηλαδή συνένοχοι, βραδύνοες ή νήπια;

Διότι εδώ πλέον δεν είναι θέμα Τσίπρα. Είναι θέμα μιας τάξης ανθρώπων που επέτρεψε στις «ατυχίες» να εκδηλωθούν.

Που τις επικρότησε, τις παίνεψε, ενδεχομένως τις χειροκρότησε.

Που τις ονόμασε δικαιοσύνη, δημοσιογραφία ή διαφάνεια, αν και βουτηγμένοι στη μεθόδευση έως τον λαιμό.

Δεν θα αμφισβητήσω λοιπόν ότι ήταν μια δύσκολη περίοδος για όλους μας. Για όσους συνέπλευσαν. Και για όσους αντιστάθηκαν. Δόξα τον Θεό, τους ξέρουμε.

Η πολιτική παραδοχή του πρώην πρωθυπουργού κλείνει ένα κεφάλαιο που είχε ήδη κλείσει. Και το οποίο, αν θέλετε τη γνώμη μου, το έκλεισαν πρώτες η δημοκρατία και η δικαιοσύνη.

Δεν θα καθόμαστε λοιπόν τώρα να αντιδικούμε με τα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ. Κι είναι θετικό αν την κατάληξη των πραγμάτων αποδέχεται πλέον δημόσια κι ο Τσίπρας.

Οχι γι’ αυτά που συνέβησαν. Αλλά για εκείνα που δεν πρέπει ξανά να συμβούν.