Η θεά Τύχη να βάλει το χέρι της

Ενας σφραγισμένος φάκελος δεν είναι το ίδιο με ένα δεμάτι ξερόχορτα, προφανώς. Ωστόσο, αν θέλουμε να δούμε γιατί απέτυχε οικτρά η κυβέρνηση στην πρόληψη των πυρκαγιών, θα πρέπει πρώτα να δούμε γιατί πέτυχε η επιστολική ψήφος. Στην περίπτωση της επιστολικής ψήφου, ο σχεδιασμός δεν περιορίστηκε στον τύπο του φακέλου που θα λάμβανε ο ψηφοφόρος. Το σημαντικότερο ήταν να οργανωθεί η έγκαιρη μεταφορά όλων αυτών των επιστολικών ψήφων, ώστε να καταμετρηθούν μαζί με τις άλλες. Κάποιοι, δηλαδή, κάθισαν και σκέφτηκαν πώς θα γινόταν η μεταφορά, από ποιους θα γινόταν και πόσος χρόνος ήταν απαραίτητος για τη διαδικασία αυτή. Επειδή αυτά έγιναν σωστά, το σύστημα λειτούργησε χωρίς προβλήματα – με την εξαίρεση της διαρροής προσωπικών στοιχείων, βέβαια, για την οποία ακόμη περιμένουμε να μάθουμε ποιοι ευθύνονται.

Αντιθέτως, στην περίπτωση του καθαρισμού των οικοπέδων, η κυβέρνηση, διά των αρμόδιων υπουργών, εξέδωσε (καθυστερημένα μάλιστα) έναν φετφά με τις ημερομηνίες και τα πρόστιμα για τους παραβάτες και πέραν αυτού ουδέν! Μια δουλειά, που θα έπρεπε μήνες προηγουμένως να έχει σχεδιαστεί καταλεπτώς, αφέθηκε στην τύχη και τον περιλάλητο πατριωτισμό των Ελλήνων. Καμία έγνοια δεν υπήρξε ούτε για τα μέσα που θα χρειάζονταν για την αποκομιδή των ξερόχορτων, ούτε για τον χρόνο, ούτε βέβαια για το πού θα κατέληγε όλη αυτή η ποσότητα καύσιμης ύλης και πώς θα καταστρεφόταν. Πέταξαν το μπαλάκι στους ανίκανους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και πίστεψαν ότι έτσι καθάρισαν. Τα αποτελέσματα της προχειρότητάς τους τα θαυμάσαμε την περασμένη εβδομάδα σε απευθείας μετάδοση από τους τηλεοπτικούς σταθμούς.

Δεν υπήρξε ένας άνθρωπος με τον κοινό νου στο κεφάλι του να προειδοποιήσει για όσα είχαν παραλείψει; Δεν βρέθηκε ένας να ρωτήσει, βρε παιδιά, αν όλοι συμμορφωθούν και καθαρίσουν τα οικόπεδά τους, πού στο καλό θα καταλήξουν τα υλικά που θα μαζευτούν; Και αφού μαζευτούν, πώς θα καταστραφούν; Οπωσδήποτε θα υπήρξε, δεν χωρεί αμφιβολία. Δεν τους ένοιαζε όμως, διότι προτεραιότητά τους ήταν να ξεφορτωθούν από πάνω τους την υποχρέωση της κρατικής μέριμνας, να μπορούν να δείξουν ότι εκείνοι κάτι έκαναν. Τελικά, έκαναν μια τρύπα στο νερό. Καλύτερα θα ήταν να μην είχαν κάνει τίποτα, αφού δεν μπορούσαν. Στην περίπτωση αυτή, θα τους καταλογίζαμε αδιαφορία ή ολιγωρία. Προτιμότερο ίσως από την ανικανότητα που επέδειξαν.

Την ανυπαρξία στοιχειώδους οργάνωσης επιδείνωσε και ο υπερβολικός (στα όρια της κωμωδίας) ακτιβισμός του υπουργού Πολιτικής Προστασίας. Ο Βασίλης Κικίλιας νόμιζε ότι προσέφερε υπηρεσίες, τρέχοντας ο ίδιος πάνω – κάτω στα μέτωπα της φωτιάς και βάζοντας τις φωνές, σαν να ήταν όλη η υπόθεση ένας αγώνας μπάσκετ. Ακόμη και δελτία καιρού εκφωνούσε. Στην πραγματικότητα, ο υπουργός ήταν η προσωποποίηση του ανίκανου κράτους σε κατάσταση πανικού. Γενικώς, ο κ. Κικίλιας δεν φημίζεται για την ψυχραιμία του, όπως θυμούνται όσοι συνεργάστηκαν μαζί του στο υπουργείο Υγείας τον καιρό της πανδημίας. Τότε όμως δεν το βλέπαμε, επειδή τον είχαν υπό την αυστηρή επιτροπεία του Μαξίμου, τα στελέχη του οποίου έκαναν όλη τη δουλειά. Ως υπουργός Πολιτικής Προστασίας όμως δεν ήταν δυνατό να κρυφτεί. Τον είδαμε, συγκεκριμένα, να καταγγέλλει από την τηλεόραση ότι υπάρχει οπτικό υλικό με τον εμπρηστή την ώρα που βάζει τη φωτιά στο Κορωπί. Την επομένη, όμως, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη τον διέψευσε.

Η πολιτική προστασία είναι ο κατεξοχήν τομέας στον οποίο η ψυχραιμία, η οργάνωση, ο συντονισμός διαφορετικών υπηρεσιών και η επιμελητεία πρέπει να έχουν τον πρώτο ρόλο. Ο κ. Κικίλιας προφανώς είναι άνθρωπος καλών προθέσεων και με αντίληψη του καθήκοντος, αλλά για τη συγκεκριμένη δουλειά δεν κάνει. Είμαι βέβαιος ότι, με τις άλλες ικανότητες που έχει, θα μπορούσε να διαπρέψει σε άλλους τομείς των κυβερνητικών αρμοδιοτήτων. Για την πολιτική προστασία όμως δεν κάνει και το χειρότερο είναι ότι δεν είναι δυνατή πια η αντικατάστασή του, διότι ο ανασχηματισμός έγινε και εκείνος παρέμεινε στη θέση του. Επομένως, για το υπόλοιπο του καλοκαιριού ελπίζουμε στη θεά Τύχη…