تمام عمر شهید موسوی در مطالعه، عبادت و مبارزه سپری شد
شهید خیلی به خانوادهاش علاقه داشت و در نامههایشان به خوبی به این موضوع اشاره کرده است. این نامه را هم اوایل جنگ نوشتهاند، یعنی زمانی که خرمشهر را بعثیها اشغال کردهاند. شهید در وصیتنامهاش نوشته است: صدیقه عزیزم از تو سخن گفتن هیچگاه برایم بس نیست و میدانی که هرگز چنین سرنوشتی را برای تو و فرزندم دوست نمیداشتم. هیچگاه دوست نمیداشتم نهالی را که هنوز پا نگرفته و غنچهای را که هنوز نشکفته است در تنهایی رها کنم، اما عزیزم تو خود خوب میدانی من قبل از اینکه به تو و فرزندم متعلق باشم به انقلاب و به راهی که مرا ادامهاش سخت گرفتار کرده متعلقم