Կորոնավիրուսի ճգնաժամից հետո պոպուլիստական հայտարարություններով երկիր ղեկավարելն այլևս հեշտ չի լինելու․ եթե մարդիկ հաց չունենան, դատելու են պրակտիկ, ինչը դուր չի գալու այսօրվա իշխանությանը․ Գասպարյան

Կորոնավիրուսի առողջապահական հետևանքների չեզոքացումը շատ էական է այս փուլում, սա շատ լավ է հասկանում իշխանությունը, որը, որքան էլ տապալել է համավարակի դեմ պայքարը, այդուհանդերձ՝ ամեն ինչ անում է՝ մահվան դեպքերը կանխելու համար: Այս մասին «Արմնյուզ» ՀԸ «Երեկոյան լուրեր Աբրահամ Գասպարյանի հետ» հաղորդմանը նշել է Աբրահամ Գասպարյանը։

Գասպարյանի դիտարկմամբ՝ հասկանալի է, որ բացասական զարգացումներն անդրադառնալու են իշխանության լեգիտիմության սպառվող պաշարի վրա: «Ավելի պարզ՝ իշխանությունը խնդիր ունի սանձելու հասարակական դժգոհության ալիքը, որն առայժմ շատ չի երևում, բայց կարող է նոր շունչ ստանալ մի քանի ամիս անց շատ պարզ պատճառով:

Մենք հիմա ընկղմվել ենք առողջապահական վտանգները չեզոքացնելու ճահիճում, իսկ տնտեսական ռիսկերը՞...դրանք գուցե տեսանելի են, բայց առայժմ՝ ո՛չ մասշտաբային»,- նշել է նա՝ հավելելով, որ հնարավոր է առաջիկա մի քանի ամսում երկիրը կանգնի տոտալ տնտեսական խնդիրների առաջ։

Ըստ նրա՝ երբ երկրի ղեկավարությունը բացահայտորեն մեղադրում է ընդդիմադիր դաշտին, որ երկրի վատն են ուզում, կամ որ ընդդիմադիրներն ուրախանում են, որ վիրուսով վարակվածների կամ մահերի թիվն ավելանում է, շատ անհարմար վիճակում է թողնում բոլորիս․

«Մեր ժողովուրդը, որքան էլ հակասական մոտեցումներ կամ նախընտրություններ ունենա քաղաքական դաշտում, իր հայրենակցի մահը չի ցանկանա: Սա վստահ եմ ասում, որովհետև ես ու ինձ նման շատերն ապրում են իրական, և ոչ վիրտուալ Հայաստանում, ոչ այն Հայաստանում, որը փորձում են մեզ մատուցել ինտերնետում։ Իսկ եթե կլինեն մարդիկ, որոնք խեղված են՝ մտոք և ուրիշի մահն են ուզում, որպեսզի արդարացնեն իրենց չարությունն իշխանության հանդեպ...ինչպես ասում են՝ Աստված իրենց հետ...պետք չէ այդ մի քանի թերուս դիպվածներն ընդհանրացնել ու ասել, որ իշխանությանն ընդդիմացողներն այդպես են...բոլորը: Մեր խնդիրները, հավատացեք, այստեղից են սկսվում, պարոնայք»։

Վարչապետին լսողը, հավատացողը, նրա հետ հույսեր կապողը, ըստ Գասպարյանի, սկսում է հավատալ, որ մեր երկրում իրապես կա մարդկանց մեծ զանգված, որն ընդդիմանում է Փաշինյանի իշխանությանն ու ուրախանում մահվան ցուցանիշներով․ «Պառակտումն այստեղից է սկսում: Անվստահությունը, միմյանց նկատմամբ ատելության շան գլուխն այստեղ է թաղված: Հասարակական համերաշխություն է մեզ հիմա ամենաշատը պետք...անկախ փաստից՝ երկրի ղեկավարը ո՞ւմ ինչպե՞ս կպիտակավորի, քաղաքական ո՞ր հակառակորդի նկատմամբ ի՞նչ պայքար կմղի, ինչ հռետորաբանություն կգործածի... այդ պայքարի մեթոդն անընդունելի է...որովհետև չի կարելի խոսել սիրո ու համերաշխության մասին, երբ բաժանարար գծերն ավելի ես մգեցնում»։

Աբրահամ Գասպարյանը նշում է, որ մեր պետությունը պիտի կարողանար պարենային անվտանգության խնդիր լուծել, ինչն առայժմ չի երևում․ «Կորոնավիրուսը սրբագրելու է ամբողջ աշխարհի քաղաքական լիդերության պատկերը: Վստահ եմ՝ այս ճգնաժամից հետո ոչ արդյունավետ աշխատած կառավարությունները հեռանալու են իշխանությունից, պոպուլիստական հայտարարություններով երկիր ղեկավարելն այլևս հեշտ չի լինելու, առաքյալի թևերով իշխանության եկած, սուրբ ձևացող, նախկիններին 10 հազար անգամ հուղարկավորած իշխանությունները չեն կարողանալու համակերպվել նոր աշխարհի իրողություններին: Վայրկյան առաջ անհրաժեշտ է լրջանալ, հեղափոխական-հակահեղափոխական՝ հնամաշ դիսկուրսից հրաժարվել, երկիրը միլիարդներ է կորցնում, մարդիկ են մահանում, ղեկավարությունը խորհրդարանում մատ է թափ տալիս, գոռում ու զգուշացնում, ընտրողի փոխարեն որոշում... տնտեսական ու քաղաքական դեֆոլտի եզրին ենք: Պետք է վայրկյան առաջ կոնսոլիդացնել մասնագիտական դաշտը, հայաստանյան ու համահայկական ինտելեկտուալ ու արհեստավարժ էներգիան ո՞ր ժամանակի համար է...երկիրը փրկել է պետք՝ ներքաղաքական մանր օրակարգերի հետևից վազելուց առաջ:

Փրկել բառը պաթոս չէ այս պարագայում...սա այն փրկության ազդագիրը չէ, որի մասին 30 տարի խոսում է ընդդիմությունը: Սա հայկական պետության նոր մոդելի ստեղծման, համակարգի արդիականության փրկությունն է, սահմանների ու ինստիտուտների անվտանգության ամրապնդման փրկությունն է, մեր ներուժի ապակուսակցականացման փրկությունն է: Իշխանության քթից այն կողմ ավելի մեծ աշխարհ կա, ավելի պրոֆեսիոնալ, ավելի հարուստ կրթական ցենզով: Այդ ռեսուրսը հաստատ կկարողանա փրկել համակարգը՝ ամբողջական կոլապսից...պետք է ինտեգրել, ոչ թե վանել, հալածել ու միահեծանություն խաղալ:

Հանրային լեգիտիմության պաշարն անսպառ չէ...չափ ու տարողություն ունի: Այդ սահմանը կհատվի, եթե մսխենք ռեսուրսը: Կորոնավիրուսից հետո եկող աշխարհում՝ մարդիկ դժվար մտածեն էմոցիաներով...եթե հաց չունենան, դատելու են շատ պրակտիկ, ինչն էլ, հաստատ, դուր չի գալու այսօրվա իշխանությանը»: