ნინო ქადაგიძე: …შვილო, ერთი აბი მომეცით გთხოვთ, დღეს წნევის წამალი არ მაქვსო და ის კი ეტყვის, ინებეთ, ბებო, თქვენთვის ვიღაც ადამიანმა გადაიხადა

“აფთიაქში შევედი წამლისთვის, ნუ სხვა რისთვის უნდა შეხვიდე , პრინციპში, აფთიაქში და გადავაწოდე წამლების ჩამონათვალის გრაგნილი: ზარბაბი და დიბასტავრა, ბაფთები და ფარდაგები…. თან ვფიქრობ, იმედია ბარათზე რა თანხაც “ძევს” მეყოფა. გვერდით ამომიდგა ბებია თეთრი ნაწნავებით და ფერადი შლაპით. ახლაც რამენაირად უნდა მომცთ წამალიო, ორი აბი წნევისო თორემ მოვკვდბიო. ფარმაცევტი გოგონა შეიშმუშნა, კიო, ნუ კარგითო. – არა , არაო, – ნაწნავებიანმა ბებომ, ძველ ვალს დავფარავო, იმ წამლების ფულს, შვილო, ბოლომდე გადაგიხდით პენსიას რომ ავიღებ მერეო. აიო, იქნება შემოვიდეს ვინმე ღვთისნიერი და ეს ორი აბი იქნება იმან მიყიდოსო, შემომცქერის და მივხვდი “ღვთისნიერი” წესით მე უნდა ვიყო მის თვალში, მაგრამ ვფიქრობ, ნეტა ბებო თანხა მეყოს რაც ბარათზეა, წამებში გავიფიქრე თუ არ მეყო, ამოვიღებ რამდენიმე წამალს და მას აუცილებლად ვუყიდი წნევის აბებს. ფარმაცევტმა, არაუშავსო, ჩემი ხელფასიდან დავფარავო, არა მეთქი, ეგ წნევის წამალიც გაატარეთ, მე გადავიხდი. ბებომ კი უნდა გადაიხადო აბა, რა, ეს გოგოები სულ ასე მატანენ წამალს და შევაწუხეო. ახლა ორი აბით შენც შეწუხდი დიდი ამბავიო, არ უთქვამს, მაგრამ გამოხედვით, მიმიკით, მანერებით და შლაპითაც ასე მეუბნებოდა. – კი, მეთქი, ბებო, შეუწუხებლად გადავიხდი, იმ გოგომაც არა იყოს მე გადავიხდი ხელფასიდანო და ვჭიდაობთ, თქვენ სულ რატომ უნდა შეწუხდეთ თქვენთვის უცხო ბებოსთვის, მაცადე დალოცვილო, მეც შევწუხდე წნევის ორი აბით- მეთქი. თუ არ მეყო თანხა ამოვიღებ ბაფთებსა და ფარდაგებს, ამოვაშლევინებ, დავაბრუნებინებ. გამარჯვება მე მოვიპოვე ფარმაცევტთან. გადავიხადე. გოგონა მებოდიშება:- არ გეგონოთ უგულოები ვართ, ჩვენ სულ ვეხმარებითო.- არა მეთქი, ეგ როგორ მეგონება. მადლობას გწირავთ ბებოსთვისაც და ფარმაცევტობისთვისაც, ადამიანობითვისაც. გამოვედი აფთიაქიდან და ბებო დგას კიბეებთან, მელის. მეც აქვე ვცხოვრობო, გამიკეთა ხელკავი გამომყვა და ამ გრიგალ ქარში ჩამესმის : – განა სულ ასე მიჭირდა, მე და ჩემი ძმა გეპეიში ვკითხულობდით ლექციებს, კათედრის გამგე იყო და მოხსნესო, მეც ზედ მიმაყოლესო, ინსულტი დაემართა და მეც წნევას ვებრძვიო, ასე კაპიკ- კაპიკ ვუვლიო. მერე ჩამოწყევლა მთავრობა თუკი ვინმეს პარლამენტში გაუვლი- გაუჭაჭანებია იმათი ჯიში, მოდგმა და გვარი…. მიაქვს ისედაც ქარიან დღეს ეს მძიმე სიტყვები, მძიმე ცხოვრება, წნევა და გულისტკივილი, ვინ იცის სად ააფრიალებს, რომელ ტოტს წამოედება, ვფიქრობ. ჰოდა, ამ ფიქრებში ვარ და გადავწყვიტე და აგერ თქვენც გიზიარებთ, დავტოვოთ ხოლმე ზედმეტი ერთი ან ორი ლარი აფთიაქში, ასე გაჭირვებული მოხუცებისთვის. მივლენ, შეეხვეწებიან ფარმაცევტს: – შვილო, ერთი აბი მომეცით გთხოვთ, დღეს წნევის წამალი არ მაქვსო და ის კი ეტყვის, ინებეთ, ბებო, თქვენთვის ვიღაც ადამიანმა გადაიხადა, იჯანმრთელეო! რა ვიცი, აბა, სხვა რა გზაა, “მა რისთვინა ვააართ”, რა ვიცი!

ისე კი, მეც საშინლად მეშინია მარტოხელა პენსიონერობის.

უჰ, ხანდახან რა სევდიანია შემოდგომა და შემოდგომის ქარიანი ამბებიც,.” – წერს სოციალურ ქსელში მწერალი ნინო ქადაგიძე.