Ертіс қызы
— Әне, әне, тағы да шықты, — деп әкем көзім енді іліне бергенде шынтағымен ақырын түртіп оятты.
Тайқазан қауымдастығының пішен жұмысында болатынбыз. Шатырдың cыртында маса буып тұр. Оқта-текте шегірткелердің ащы шырылы естіледі, одан ары бақаның үні. Соның бәрін басып тоғайдың арғы түкпірінен, Ертіс бойынан сыбызғы дауысы талып жетеді.
— Әке, ол не?
— Ертіс қызы, Ертіс қызы сыбызғы тартып жатыр, шақырып жатыр . . .
— Ертіс қызы деген кім, кімді шақырып жатыр?
— Тоқта, тоқтай тұр.
Әкем шатыр ішінде басын көтеріп алыпты, әлденеге елегізе құлақ түреді.
— Тоқта, ақырын, дыбысыңды шығарма, тез киін, жүр ендеше.
Алдымен киінген әкем шатырдың...