Апасының балалары
- Құлындарым, - дейді апасы суреттерге қарап отырып. - Сәбитім мен Кеңесім ғой. Тұңғыштарым. Осы екі құлыныма көз тиді. Ел сұқтанып қарай беруші еді. Әсіресе, Сәбитке. Естияр адамша ойланып тұрушы еді. Тілі шығып тақылдап тұрған бала ғой. "Әй, мына балдарың түбі бір жерден шығатын бала, мына бала болайын деп тұрған бала ғой" деп қоймаушы еді. Екеуі де қалпақтай ұшты ғой, құлындарым. Бірінің артынан бірі кете барды апасын тастап...