Васіль Філіпенка: Свабода Украіны – гэта светлая будучыня і Беларусі
Беларускі паэт Васіль Філіпенка з сям’ёй з 1988 года жыве ў горадзе Лубны Палтаўскай вобласці. Родам Васіль з вёскі Трасцянец Лоеўскага раёна Гомельскай вобласці. Аўтар кніг “Памяць”, “Рэха самоты”, “Покліч лёсу”, “На ростанях душы” і іншых. Ён з’яўляецца сябрам Саюза беларускіх пісьменнікаў.
У гэтыя цяжкія і няпростыя дні для ўкраінскага народа, Васіль Філіпенка з сям’ёй нікуды не з’ехаў, а застаўся ў Лубнах. Наш карэспандэнт звязаўся з Васілём і папрасіў яго адказаць на пытанні Радыё Рацыі.
Спадар Васіль, на Ўкраіне ідзе вайна. Якія на сённяшні дзень узніклі асноўныя праблемы для Вашай сям’і?
– Асноўнымі праблемамі з’яўляюцца прадукты харчавання і лекі. Але перажывем. Бо на франтах – значна цяжэй, ды Бог і вера з намі.
-Як у цэлым Ваша сям’я перажывае ваенны час у Лубнах?
-У нас ва ўсіх узнікла лютая ненавісць да вайны і да тых, хто ўварваўся на ўкраінскую зямлю, а таксама да тых, хто адкрыў мяжу Беларусі, каб войскі Расеі нахабным чынам уварваліся з яе боку… Але панікі няма. Бо існуе сярод усіх жыхароў Украіны вялікая вера і ўпэўненасць у непазбежнай перамозе над захопнікамі.
-А зброю Вы маеце, каб абараняцца ад маскоўцаў?
-Па неабходнасці зброю знойдзем хутка і заўсёды. Людзі перад пачаткам вайны замест грэчкі – ўсю зброю ў крамах раскупілі…
-Як украінцы асабіста ставяцца да Вас, як да беларуса, тым больш, што расейскія захопнікі ўварваліся на Ўкраіну і з беларускага боку?
-Ды няма ніякіх у мяне праблемаў. Горад наш невялікі, вельмі творчы, літаратурны. Тут жыве шмат літаратараў і творчых людзей, таму яны даўно і добра ўсе ведаюць мяне, як чалавека, які аддаваў свае словы і падтрымку, а таксама нервы дзеля вялікай, вольнай і дэмакратычнай Украіны, дзе існуе абсалютная свабода слова і друку. Я і Ўкраіна – гэта адно цэлае. У рэшце рэшт, свабода Ўкраіны – гэта шанец для светлай будучыні маёй любай Беларусі. Людзі часта падыходзяць да мяне на вуліцах, каб падбадзёрыць і супакоіць. Яны кажуць: “Мы з табой, а ты – з намі… Не хвалюйся, мы – разам!”. Хоць у цэлым на Ўкраіне стварыўся вялікі негатыў да Беларусі. Але крыўдзіцца нельга, таму што ўкраінцы на гэта маюць права. Хаця большасць украінцаў разумее сутнасць усяго і хто ў гэтым вінаваты…
– Спадар Васіль, Вы – пісьменнік, таму скажыце, як успрымаецца вайна творчым чалавекам?
-Пра гэта адным сказам не скажаш. Столькі ўсяго ўзнікла вялікага, рознага, магутнага… Таму пакуль нічога не пішацца. Слухаю вайну, перажываю і сэрцам і душой за ўсё, што адбываецца вакол. Бачу вайну, адчуваю яе на сабе… Гэта страшна. Таму працаваць і пісаць будзе пра што. На ўсё патрэбен час, каб у галаве пераварыць гэтыя падзеі. Я ўжо намнога лепш пачаў разумець нашага Васіля Быкава, разумець пра тое, што ён пісаў і пра каго. Каб хутчэй толькі закончылася вайна, а потым – будзем размаўляць пра творчасць.
-Мы, беларусы, жадаем украінскаму народу толькі перамогі…
-Дзякуй вялікі. Сапраўды, украінскі народ сёння гатовы да самай вялікай самаахвярнасці, які ўпэўнена ідзе да перамогі над акупантамі. Украінскі народ сёння – гэта абаронцы Брэсцкай крэпасці падчас Другой сусветнай вайны, але памножаныя на бясконцасць. Я пра такое нават у кнігах не чытаў раней і ў кіно не бачыў… Значыць, мы пераможам!
Беларускае Радыё Рацыя