Ішоў ён смела між гадоў…
Да 70-годдзя паэт і грамадскага дзеяча Алеся Емяльянава (1952-2005).
20 сакавіка споўнілася б 70 гадоў з дня нараджэння паэта Алеся Емяльянава, хаця лёс яму адмерыў толькі 53 гады жыцця. У першым сваім паэтычным зборніку “Ранак поўніцца жыццём” (Менск, 1977) паэт пісаў:
Іду я смела між гадоў
І не баюся спатыкнуцца…
Дубы ж растуць з тых жалудоў,
Што аб зямлю ілбамі б’юцца.
Уладзімір Арлоў прыгадвае, што ў Алеся “быў моцны поціск рукі. Ды й самога яго нельга назваць чалавекам слабым…”. І гэта, сапраўды так. Восенню 1988 года Алесь Емяльянаў не проста стаў сябрам Арганізацыйнага камітэту БНФ “Адраджньне”, але і зарэгістраваў яго па менскім адрасе: вуліца Фрунзе, 5, дзе месціўся Саюз пісьменнікаў, і ідзе ён там працаваў літкансультантам.
Родам Алесь Емяльянаў быў з вёскі Забалацце Чавускага раёна Магілёўскай вобласці. У 1970-х гадах пачынаючую паэтычную творчасць яго і Алеся Пісьмянкова шчыра падтрымліваў у Магілёве паэт Аляксей Пысін. У кожнай літаратурнай старонцы “Магілёўскай праўды” друкаваліся вялікія падборкі іх вершаў, якія любілі чытаць жыхары Магілёўшчыны. Многія радкі аматары паэзіі ведалі на памяць. А пісаў Алесь Емяльянаў шчыра і ад душы:
Забалацце,
Зноў я стаю
Ля твайго парога.
Хата пад клёнам,
За пуняй стог.
Забалацце…
Як гэта многа!
Калі ёсць вярнуцца куды
З дарог…
Непасрэднасць пачуцця, душэўная шчырасць, малады настрой і клопат пра той час, калі паэт жыў – усё гэта было характэрна творчай манеры паэта.
Алеь Емяльянаў пасля дзесяцігодкі займаўся ў Горацкай сельскагаспадарчай акадэміі, працаваў журналістам, служыў у пагранвойсках, працаваў электрыкам у Менску, на Беларускім тэлебачанні, потым паступіў на філфак БДУ. І заўсёды пісаліся вершы. З-пад яго пяра свет пабачылі паэтычныя зборнікі “Нязжатае поле” (1982), “На падкове дарог” (1987).
Гэтыя радкі няхай будуць данінай яго светлай памяці. Хаця Алесь Емяльянаў заслугоўвае значна болей: і кнігу выбраных твораў, і мемарыяльнай шыльды, і помніка.
Беларускае Радыё Рацыя
Фотаздымкі з архіва сям’і Алеся Емяльянава