ҚАРОҚЧИ… (33-қисм. Охири)
* * * Ниғмат машинада кетиб борарди-ю, ёнидагиларга бир-бир кўз ташлар, шотирларга нима дейишни, қандай таскин беришни билмасди. Ичини ит тирмалар, омадсизлигидан нолирди. Энди оғзи ошга етганда, насибасидан маҳрум этганларга хаёлан лаънатлар ўқирди. «Мен онамдан туғилибман-у, бахтсизликка, омадсизликка, сағирликка юз тутибман-да, — ўйларди у аламдан куйиб. — Не кунларни кўрмадим, мақсадларим йўлида […]