ლილი ფოფხაძე – გივი, სახელად ჯუმბერი
გივი, სახელად ჯუმბერი სახლში მარტო ვარ, წამოწოლილი შევცქერი სან-ფრანცისკოს ზურმუხტისფერ, კრიალა ზეცას და მოგონებებში ვიძირები… აი, ნანიკო გაამორბის ჩემკენ, 3 წლისაა… დედაჩემს უთხრეს, თავი გადაპარსე, ხშირი თმა ამოუვაო და სასწრაფოდ გადახოტრა. ჯერ ჩუმად იყო თურმე, მაგრამ ბოლოს სარკეში რომ ჩაიხედა, ისეთი წივილ-კივილი აუტეხია, კიდევ კარგი, დედაჩემს ქუდი ჰქონდა წაღებული და თავზე ჩამოაცვა. მეც სხვა რა მინდოდა, გასართობი ვიპოვე და კარზე ზარი დაირეკებოდა თუ არა, ქუდს მოვტაცებდი და აბღავლებული “ხოტორა“ სწრაფად უჩინარდებოდა მაგიდის ქვეშ. Читать дальше...