ლილი ფოფხაძე – ცუდი სიზმარი
ცუდი სიზმარი
დილით უგუნებოდ ავდექი. ცუდი სიზმარი ვნახე. ფუი, ეშმაკს- მეთქი, მთელი დილა ვიძახოდი და წავედი სამსახურში. დღემ მშვიდობიანად ჩაიარა. დღის ბოლოს ფეხით გავუყევი რუსთაველის პროსპექტს. თუმცა ეს ქუჩა ის აღარ არის, რაც იყო, სიყვარული მაინც არ გამნელებია.
”შემოდგომას სულ პირველად რუსთაველზე გაიგებ, ქარი ფოთლებს, ყვითელ ფოთლებს, გაშლის, ფეხქვეშ გაგიგებს”… ბევრ ახალგაზრდას ალბათ საერთოდ არ სმენია ეს ლექსი და არც მისი ავტორის გვარი. დასანანია. აქ ხშირად შეხვდებოდით იოსებ ნონეშვილს. გასაოცარი კაცი იყო, ქუჩაში ყველას უღიმოდა და ესალმებოდა. ხალხი სცნობდა და აღიარებდა კიდეც. რა მუხთალია დრო…
ვიღაცამ დამიძახა. გამეცინა – ყრმობის პირველი სიყვარული მორბოდა ჩემკენ, ხელებგაშლილი. ეს ის ვაჟბატონია, ყმაწვილობაში რომ დამიწუნა და ცალმხრივი სიყვარულის გმირად მაქცია…”დამჩაგრა”…გადავეხვიეთ ერთმანეთს, თბილად და ერთობ უხერხულადაც. მთხოვა, ერთად ვისადილოთო. მოწამლულ გუნებაზე ვიყავი და უარი არ ვუთხარი. თავიდან საუბარი არ აეწყო. ჩვენ შორის იმდენი წელი ჩამოდგა, რომ ეს შეხვედრა ორი უცხო ადამიანის პაემანს უფრო ჰგავდა. ბოლოს საერთო მეგობრების გახსენებამ, გარდასულ დღეთა მშვენიერებამ მაინც თავისი გაიტანა და კარგ გუნებაზე დავდექით.
საღამომ მშვენივრად ჩაიარა. მანქანა ჩემ სახლთან გაჩერდა. უცებ მეუბნება, საოცრად დაბნეული, რაღაც უნდა გითხრაო… აუ, გავიფიქრე, ახლა ამან თუ ეს ლამაზი საღამო არ ” შემარჩინა” და სიზმარიც ამიხდინა, ბრიყვი ყოფილა- მეთქი. ხმას არ ვიღებ, ველოდები. ” მე… მე კიბო მაქვს “…ჩამესმა ყურში. იქვე დამცეცხლა. გავშეშდი. თითქოს ვიღაცამ ლურსმნით დამაჭედა სავარძელზე. მთელი საღამო აყირავდა და ამ საზარელ ფრაზაში ” ჩაიკარგა”. დამემშვიდობა. მერე ერთმანეთი აღარ გვინახავს. და ეს დღეც თითქოს იყო და არც იყო…