ლილი ფოფხაძე – ასეც ხდება
ასეც ხდება
გაზაფხულია. ფანჯრები გამოვაღე. ზემოდან დავცქერი აყვავილებულ ხილის ბაღებს. ატმისა და ალუბლის სურნელი ჩვენამდეც აღწევს. დიდიხანია ვწერ. დავიღალე. გვერდით ოთახში გავედი, ტელევიზორი ჩავრთე და წამოვწექი. ის – ის იყო ჩამეძინა, რომ ოთახში შემოვარდა გამხდარი, ფერდაკარგული ყმაწვილი კაცი, საცრისოდენა დაჭყეტილ თვალებს თოჯინასავით აქეთ – იქით ატრიალებდა. სიზმრიდან გამოყოლილი მეგონა, მაგრამ უცებ თითი ტუჩებთან მიიტანა და მკაცრად განმიცხადა – ჩუმად! არ იყვირო! არ შეშინდე! დამმალე, სწრაფად! ფეხზე წამოვარდი. ვქანაობ. მუხლები მეკეცება…ღმერთო, მიშველე! ვინ უნდა იყოს… რა თქმა უნდა, ჩემებს კარი ღია დარჩათ და ეს გზაკვალარეული პერსონაჟი საგიჟეთიდანაა გამოპარული… მაინც და მაინც მე ამირჩია მასპინძლად… ძლივს ამოვიხრიალე: საიდან შემოხვედი?.. იქიდან! – ხელს იშვერს ღია ფანჯრისაკენ. აჰა, რა გამოდის, მე-10 სართულის ფანჯრიდან შემომძვრალა, უფრო სწორად, ” შემოფრენილა”…რა თქმა უნდა, სრულ ჭკუაზე არ არი…
ამ დროს სადარბაზოდან გინება და ბრახუნი შემოგვესმა. არ განვძრეულვართ. ვდგევართ გაშტერებული. ბოლოს ჩემ კარსაც მოადგა ვიღაც და წიხლები დაუშინა. გვერდზე მოვიხედე. ბიჭი აღარ ჩანს. ტახტის ქვეშ ფეხსაცმლის ქუსლს მოვკარი თვალი. დამალულა…ამ დროს მეზობლის კარი გაიღო და ტურფა ალინას ჟღურტულიც გაისმა: რათა ბრაზობ, ლამაზო, ვბანაობდი და ზარის ხმა ვერ გავიგეო…სამარისებური სიჩუმე ჩამოვარდა. ამასობაში ჩემი სტუმარი “სამალავიდან” გამოიკლაკნა და ცხვირწინ დამისკუპდა. უცებ გული აუჩუყდა და ტირილი დაიწყო. ბავშვივით ზლუქუნებდა და ყვებოდა, როგორ უყვარს ალინა, როგორ ბეწვზე გადაურჩა სიკვდილს და მეზობლის ფანჯრიდან ჩემ ფანჯრამდე რა ჯოჯოხეთი გამოიარა. უხმოდ ავდექი და კარი გავაღე. უსიტყვოდ გავიდა და კიბეებზე დაეშვა…
შემოვბრუნდი თუ არა, ფანჯარასთან მივირბინე და რატომღაც ეზოს გადავხედე. გვერდიდან ხმა შემომესმა, ალინას ქმარს ღია სარკმელში თავი გამოეყო და სიგარეტს აბოლებდა… როგორ ბრძანდები, ჩემო კეთილო მეზობელოო… მომიკითხა. არა მიშავს, ვცოცხლობ, თქვენი ლოცვა- კურთხევით- მეთქი, ვუპასუხე მე.