ლილი ფოფხაძე – ჩვენი მედიკო

ჩვენი მედიკო

” რა მნიშვნელობა აქვს, რამდენი წლისა  ხართ და რას მიაღწიეთ. ჩვენ, ყველას  დაგვიდგება დრო, როცა ფარდა ძირს  დაეშვება…”.       (ს. ჯობსი)             

შემოდგომაა. ერთ დილით მედიკო მირეკავს, ბორჯომში უნდა წამოხვიდე, შეხვედრას მიწყობენო. ამაზე მეტად რა გამახარებდა. წავედით. საჭესთან მედიკო ზის, გვერდით მე ვუზივარ. კარგი ამინდია. მივსეირნობთ. ანეგდოტებს ვყვებით და გულიანად ვიცინით. თურმე უკან ორი მანქანა მოგვყვება. შეუნიშნავთ, რომ საჭესთან ვიღაც ახალბედა იჯდა და ფრიად “უსიამოვნო” შეცდომებს უშვებდა. მერე კი, როცა ეს ახალბედა მედიკო ჩახავა აღმოჩნდა, მოერიდათ, ვერც გაგვაჩერეს და ვეღარც მიგვატოვეს. ერთად ვიარეთ. დამხვდურებმა  ისინიც ჩვენ თანამგზავრებად მიიჩნიეს, რაღა თქმა უნდა, აღარ გაუშვეს და ხალხით სავსე დარბაზში მიგვიწვიეს. კარგი საღამო გამოვიდა – გულწრფელი და სიყვარულით გამთბარი. მეორე  დილით დავემშვიდობეთ ბორჯომელებს და თბილისისკენ გავეშურეთ. გზად ვაშლის ბაღებს ჩავუარეთ. მოსავალს იღებდნენ.  წინ ვიღაც გადაგვიდგა. გავჩერდით. უცებ მოცვივდნენ თავწაკრული ქალები და, ვიდრე  მედიკოს ეფერებოდნენ და  შინ გვეპატიჟებოდნენ, მამაკაცებმა ვაშლით სავსე ყუთები შეზიდეს ჩვენს მანქანაში. უყვარდათ მედიკო, ეთაყვანებოდნენ და მხოლოდ ნიჭიერებისა და სილამაზის გამო კი რა, საოცარი პიროვნული ხიბლის გამოც.

ჯემალ ღაღანიძის დაბადების დღე იყო. თბილისის ერთ – ერთ რესტორანში  ორასამდე კაცი იჯდა სუფრასთან  და ილხენდა. მედიკომ დაიგვიანა. ორკესტრი ქალაქურ მელოდიას უკრავდა. უცებ კარი გაიღო  და დარბაზში ცეკვა- ცეკვით შემოვიდა ხელებგაშლილი 80 წლის მედიკო ჩახავა, ისეთი ლამაზი, ისეთი მშვენიერი, რომ უცებ სტუმრები ფეხზე წამოცვივდნენ და ტაშით შეეგებნენ.              

პატრიარქთან მეგობრობდა.  მისი უწმინდესობა დიდ პატივს სცემდა და ხშირად იწვევდა სტუმრად. ერთხელაც უკითხავს, რა ხდება, უგუნებოდ რადა ხარო. ჩემ ახლობლებს  ვაჟი შეეძინათ, უმძიმეს დღეშია, ექიმები ვერ შველიან და გთხოვთ ლოცვებში მოიხსენიეთო, უთქვამს მედიკოს. არ მიუვა, უნდა მონათლოთ, ხშირად ბავშვები მონათვლის შემდეგ, ”აქეთ მოდიან”, მეც ვილოცებ და იქნებ უფალმა გადაგვირჩინოსო. ასეც მოხდა. ის ბიჭი ჩემი შვილიშვილი იყო. ახლა 25 წლისაა. მედიკოს ლუკა გამორჩეულად უყვარდა.   

 გავიდა წლები. ბევრისთვის  დაეშვა ფარდა… დრომ  დაუნდობელი ხელი გადაუსვა ძვირფას მოგონებებს და ნისლში გახვია, მაგრამ მედიკო ისევ ჩემთანაა.ზოგჯერ ფიქრებში წასულს, ნაღვლიანს, მოულოდნელად ჩამესმის ვერცხლის ზანზალაკივით წკრიალა, უბერებელი ხმა – “როგორა ხარ, ლილიკო”…